Dinant 2012, kei-vet.
Op zondag 26 augustus hebben we de 32e Descente de la Lesse meegemaakt.
Zo vet als deze keer is hij (of zij) nog nooit geweest. De details volgen nog, maar vet, niet normaal……..Het had te maken met een paar fikse regenbuien in de dagen en de nacht ervoor, die de kleibodem zo spekglad maakten, dat we weer gerust van een nieuwe hel van Dinant mogen spreken.
Het is elk jaar de bedoeling, om een sfeergevoel weer te geven bij de verslaglegging, maar om te beschrijven wat hier gebeurde, schiet de Nederlandse woordenschat te kort: effrayable, incompréhensible, insouffrirable, intolerable, maar verder wel lekker vet.
Een verheugend feit is ook, dat alle 5 'nieuwe' lopers van ons zonder uitzondering deze veldloop wisten te waarderen en goed uit te lopen. Je hebt echt wat volbracht, lopen is zoveel meer dan even een stukje afstand afleggen. In de blubber duiken, de elementen echt ondergaan… en het overwinnen ervan, als je tenminste nog kunt opstaan, het geeft een geweldig gevoel na afloop.
Hier het verhaal.
Aankomst
In onze vaste gite waren we dit jaar met iets meer Fortunezen aanwezig dan andere jaren. Een kleine 20 personen, dus de trend voor de toekomst is gezet. Uiteraard weer met een goede onderlinge sfeer, mooi weertje erbij (overdag), en een relaxende wandeling op zaterdagmiddag naar Dinant-centrum over het laatste (verharde) deel van het parcours. Het riviertje de Lesse had een bedenkelijk laag pijl, en de kayaks konden nog ternauwernood een vaargeul vinden. Deze keer hadden we de zaterdagmiddaginvulling simpel gehouden, maar het was een aardige verpozing op deze zonnige middag. Sommigen gingen de citadel bezoeken, waar opnieuw ( zie verslag 2010) de vreselijkste verhalen over 800 verdronken koperslagers te horen waren, die op last van Karel de Stoute per twee man aan elkaar werden gebonden, en zo in de Maas aan hun eind kwamen. Onze dames gingen wat shoppen, en de achterblijvende heren wilden wel zo goed zijn, het terras te bewaken.
Voorbereiding
De voorbereiding is altijd een lastig verhaal. Niet te warm kleden, niet te veel eten, uitgekookt ontbijtje en – nieuwe les- voorzichtig omgaan met ongekookte eieren, hoe staan we op de groepsfoto en passen we wel in de auto. Wie rijdt met hoeveel personen en waarom zo vroeg. Dat soort dingen zijn we gewend, maar de gezonde spanning voor de wedstrijd tekent zich steeds weer af. Gelukkig hadden we Femke bij ons als chauffeuse en mental coach ter plaatse. De start werd vooraf gegaan door een bak regen van jewelste (echt Ardennenweer), maar bij het startschot zelf keerde het tij. De hemel droog, de grond natuurlijk nog natter. Net op tijd kwamen Peter en Tineke nog aan, om te kunnen starten in Houyet voor de halve marathon. Het is bewonderingwaardig, hoe zij een dag tevoren nog in Baarle Nassau een wedstrijd liepen, om daarna weer gelijk door te stomen naar Dinant.
Wedstrijdperikelen.
Hier volgt een greep uit de strijd van vandaag, de struggle for life, survival of the fittest. Er gebeurde teveel om allemaal op te noemen. Ikzelf - eindelijk weer eens een wedstrijd uitgelopen- zag het vooraf helemaal nog niet zitten toen we na het blubbergevecht een lange helling op en over moesten, waarbij eigenlijk iedereen ging wandelen. Als je dat zo om je heen ziet gebeuren en de meerderheid die wandelt is ook nog eens jonger dan jezelf, dan ga je niet proberen om toch vaart te maken. Dat is ongepast. Je mag die mensen niet nog een extra minderwaardigheidsgevoel geven door dan fluitend wat vaart te maken. Dat doe je gewoon niet.
Modder
Het ergste was de modder. Om van te janken. Ik heb mijn schoenen opnieuw moeten strikken om die niet kwijt te raken in de zuigende kracht van de ondergrond. De vette kei trok alles vast. Over zeker 600(of 1600) meter lengte was er geen doorkomen aan. Nico liep uit angst (om in het uitgesleten pad te vallen) zover om de modder heen, dat hij het prikkeldraad van een afgeheind weiland meenam. De EHBO had geen tijd voor hem. Peter (Hellings) sneed zijn hand zo ongeveer af bij een poging om steun te vinden aan een boomtak. Ik was er niet bij, maar je kunt je er een voorstelling van maken. Rob viel 2 keer voluit in de blub en kon bij het opstaan een derde val op rij maar net voorkomen, maar hij leek daarbij net een echte ballerina. De EHBO kon hier niets doen. Dat zijn uurwerk toen loskwam en afzakte naar een ongemakkelijke plaats, althans onder het hardlopen, is hem dan ook vergeven.
En dan Erik, die overigens altijd zeer goed presteert – we zijn dat gewend van hem- ging deze keer zo op in de (modder)prestaties van een aantrekkelijke Française, die voor hem liep, dat hij zijn missie helemaal vergat. In plaats van haar in te halen liet hij ze opzettelijk struikelen en dook er vervolgens bovenop. Het daarop volgende moddergevecht heeft tot aanzienlijk tijdverlies bij de eindstreep geleid. Wat moet, dat moet, zegt ie. Zeg maarl’amour in het moer. We moeten hem in de gaten houden.
Opvallend is dat je boven de misère kunt uitstijgen. Antoinette was daar het voorbeeld van, toen ze breed lachend aan het einde van het parcours naar toegestroomde Fortuna supporters "Kei vet" riep. Dat klopte zeker en in alle opzichten. Een mooie samenvatting van deze dag.
Tombola
De prijsuitreiking is ook een heel gezellige aangelegenheid. Nu we telkens wel ergens een prijs voor binnenhalen ( steevast voor de grootste buitenlandse groep), is een bezoek aan de hoofdkantine een must. Zeker nu Antoinette ook steeds vaker prijzen wint ( leeftijdscategorie ? ) is afgesproken, dat we de prijsuitreiking met tombola-lotjes voortaan nooit meer overslaan.
Ook dit jaar vielen we aardig in de prijzen. De 3e prijs overall voor groepen op beide afstanden leverde Fortuna een flink aantal prijzen op. Hoofdzakelijk Leffe bier, want daarmee wordt gesponsord. Henry trok een bijzondere prijs ter waarde van een schitterend weekendverblijf naar zich toe. Hij moest -verbluft- op het podium nog wat commentaar geven in het Frans, en de presentator maakte daaruit op dat hij met mister Fromage uit Holland te maken had. Om het protocol niet te verstoren liet Henry hem maar begaan. Aan klompen en tulpen of andere uitleg kwam hij niet toe.
Slot
Na afloop werd er uitgebreid nagetafeld, toen de laatste kleisporen waren weg gedoucht. Een fijne sfeer, mooie verhalen en achteraf waren zelfs de wonden snel geheeld. Dat heeft met geestelijke kracht te maken en de kracht van de geest over het lichaam. Het kan ook het geestrijk vocht zijn geweest..
We bedanken net als vorig jaar Peter, Rikie en Antoinette voor de organisatie. Ook hebben we weer hulp van diverse overige leden gehad, die hun steentje bijdroegen. De motorrijders, de inkopers, de maaltijdberijders (saus à la Pierre), hartelijk dank voor hun inzet/gezelligheid.
De uitslagen zijn op de site hier verder te vinden . We mogen van een zeer geslaagd maar ook bijzonder hardloopweekend spreken. De aanmeldingen voor 2013 beginnen nu al binnen te komen ….. het moet niet gekker worden.
Groet, Dick
