Klik hier voor alle foto's van dit gezellige weekend
Het was onzeker vanwege Corona maar gelukkig kon de Descente de la Lesse dit jaar weer doorgaan in Dinant. Voor de fietsers betekent dit vrijdagmorgen de 27e aanfietsen om de dag erna in Dinant aan te komen. De bandjes allemaal nog eens goed opgepompt verzamelden we ons om half 9 bij Ad. Bart, Jan, Twan, Angelo, Ad, Theo, Frans en Pieter klaar voor vertrek. Ook de bus staat al klaar waarmee Anja en Ingrid ons onderweg zullen gaan foerageren. Je wilt niet weten wat ze allemaal ingeladen hebben. Dat gaat helemaal goed komen. Vandaag staat St Truiden als eindpunt gepland en dat is nog een heel eind dus dat wordt volgens Ad meters maken de komende uren. We fietsen naar Son waar Pierre zijn fiets ook uit de schuur gehaald heeft en het tochtje dit keer niet naar Kortonjo in Eindhoven zal gaan maar naar het hotel Aquatel in Dinant. Whatever Pierre fietst gewoon mee. We houden direct een strak tempo aan ook al zijn de meesten van een zekere leeftijd de gang zit er goed in. Je merkt dat deze mensen vaker op de fiets zitten. Jan heeft gewone banden op zijn MTB gelegd en Frans heeft zelfs een nieuwe fiets gekocht. Dus geen probleem. We fietsen in de richting van Valkenswaard waar we onze behendigheid al wat kunnen oefenen. De hei staat in bloei op de Leenderheide, prachtig en daar komt de Achelse kluis al in zicht. De eerste stop bij het Zomerhof waar een stuk rijstevlaai of appelgebak er wel ingaat. De fiets weer op en direct fietsen we de grens over België in. Het gaat over prachtige fietspaden in de richting van Zonhoven. Als we daar over de ovale rotonde het centrum bereiken zien we Anja en Ingrid weer die onder een overdekte fietsenstalling een lunch voor ons klaar hebben staan. De eieren met spek gaan de pan in en dat smaakt. We worden echt verwend door de dames. Helemaal top. Wanneer we weer aangesterkt zijn gaat het verder via het mooie pad door het water heen en later ook nog over een pad wat omhoog loopt naar de boomtoppen. Bijzonder om daar te fietsen. En weer door. Angelo, even kalm aan want anders ben jij al op de eindbestemming en wij pas halverwege. Stilaan komen we in Haspergouw tussen de boomgaarden; de fruittuin van België. Sint Truiden komt in zicht en het landschap begint langzaam te glooien. Theo en Bart zetten nog even een tandje bij en dan bereiken we ons hotel in St Truiden. Een heerlijk hotel waar we met twee op de kamer een prima bed en badkamer hebben. En een mooi dakterras waar we een welverdiend biertje nuttigen. Inmiddels hebben Ingrid en Anja al een restaurant gevonden in het centrum waar we onder andere de varkenswangetjes goed laten smaken. Het is kermis in St. Truiden en hier komen we er achter hoe je de kop van jut echt moet gebruiken. Een groep vrienden hebben een van hun maten vastgepakt en gebruiken hem als een soort van stormram om zijn hoofd tegen de bal aan te stootten. Bizar.
De volgende ochtend na het ontbijt weer verder en dan komen we in Franstalig gebied. Helaas worden de wegen slechter en komt er duidelijk meer hoogteverschil. Dus het is werken geblazen en bovendien zijn we op weg naar Huy waar de muur wacht. Vlak voor Huy al een stevige helling om de kuiten te testen en dan vol gas richting de Maas. En daar staan we dan op het parkeerplaatsje van waaruit we naar boven gaan. En daar gaat ie. Dit is echt een pittige helling. Angelo is vanzelfsprekend als eerste boven en voor de anderen soms op het koffiemolentje boven zijn is hij al weer naar beneden; Ik wil nog een keer. Ieder strijd zijn eigen strijd en iedereen komt boven waar we getrakteerd worden op appelgebak, pruimen- en knoerzelvlaai door Anja en Ingrid. Angelo is inmiddels ook weer voor de tweede keer boven en laat zich als een echte Mathieu van der Poel in het gras zakken. We hebben allemaal afgezien maar moeten door en wel direct stijl omlaag en vervolgens weer omhoog. Gelukkig komen we vrij vlot op een oude spoorbaan met vals plat en daar kan weer opgeschakeld worden. Het heeft hier al wat geregend en voor je het weet zit je goeie pak onder de moddervlekken. Al snel blijkt de beste plek achter Pierre want die heeft als enige een spatbord boven zijn achterwiel. Om de beurt op kop vliegen de Waalse plaatsnamen voorbij tot
we aankomen in Hamois. Hier hebben Anja en Ingrid hun kamp weer opgeslagen voor de lunch. Wanneer we net de soep en de eerste gehaktballen achter de kiezen hebben worden we overvallen door een enorme hoosbui. Theo en Ad kruipen snel in de bus en de rest probeert zich onder paraplu’s en een dekentje droog en warm te houden. Dit lukt wonderwel nog redelijk goed. Weer droog is weer opstappen voor de laatste etappe. We gaan van de spoorlijn af en nu gaat het echt steeds omhoog en omlaag tot het laatste stuk waar we in een lange afdaling naar Dinant vliegen. We bereiken ongeschonden het Auqahotel waar we verwelkomd worden door Peter S, Peter H en Martijn.
Hier niets van de luxe van St Truiden maar weer op de stapelbedjes. Peter H. heeft de inschrijvingen voor de Descent de Lesse al weer geregeld en we krijgen alvast een hardloopshirt als aandenken. Na een douche gaan we naar het restaurant de Saxofoon. Daar blijken ze meer te hebben dan de chocolademousse waar de ober het steeds over heeft; ook mosselen. We laten het ons goed smaken want morgen staat nog het nodige op het programma. Zondagmorgen maakt het waterreservoir van het toilet al vroeg overuren en daarna wordt het tijd om de fietsers die in een ruk naar Nederland teruggaan uit te zwaaien. Volgens Twan begint de fietstocht nu pas echt. Theo en Bart gaan ook die rit maken en Ad en Frans tot halfweg en kunnen dan met Anja in de bus door naar Sint Oedenrode. 
Degenen die blijven maken zich op voor de hardloopwedstrijd; voor Martijn en Angelo de 22 km en Ingrid, Pierre, Jan, Peter, Peter en Pieter gaan voor de 12 km. De 12 start als eerste en met de bus meegaan is in deze Coronatijd toch een belemmering. Het stationnetje is echter vlakbij en daar wacht ook al iemand op de trein. Jan gaat in zijn beste frans in gesprek en weet er achter te komen dat de trein naar Gendron en Houyet nog zal komen en voor ons op tijd. Dit blijkt ook zo te zijn en zo komen we bij het startpunt. Op het parcours zijn de gevolgen van de wateroverlast nog goed te zien en het is dus bikkelen. Maar ondanks de fietstocht die toch ergens in de benen zit gaat het goed en komen we voldaan om de beurt bij de maas aan waar we de befaamde laatste 3 kilometer inzetten. We feliciteren elkaar met onze prestatie en zeker Peter H. die een snellere tijd heeft dan 2 jaar geleden. Doe dat maar even op die leeftijd. Klasse! Peter S. geeft aan weer te denken aan een nieuwe hardloop carrière met dit resultaat. 
Dan is het wachten op de lopers van de halve marathon maar hoezo wachten daar is Martijn al. Wat een tempo en zo vooraan in het veld van lopers. Ook Angelo zit nog vrij vooraan en met die fietstocht nog in gedachten is dat natuurlijk ook een mooi resultaat. De twee heren vieren hun prestatie met een koud Belgisch biertje. Terug bij het hotel wordt het tijd om te gaan vertrekken. Fietsen op de fietsendragers en helemaal top dat Jeroen; de zwager van Jan, uit Nederland is gekomen om ons terug te rijden. Martijn en Angelo mogen met Peter S. mee terug. Peter H. en Pierre blijven nog een nachtje om alles als Statler en Waldorf en nog eens te beschouwen en door te praten.
Na een laatste kop koffie kunnen we dan terug naar huis. Onze Max rijdt vandaag niet in de Ardennen maar Jeroen doet niet voor hem onder en binnendoor komen we in Luik en dan via Maastricht naar Sint Oedenrode. We begrijpen dat de fietsers inmiddels ook terug zijn waarbij Bart als een rupsje nooit genoeg nog een ommetje via Schijndel heeft gemaakt om de 200 km in een keer te halen. Je hebt altijd baas boven baas. Man, wat een inspanning. Top.
Wij worden netjes thuis afgezet en dan zit deze prachtige belevenis er weer op.
Volgend jaar weer een nieuwe editie.
Alle deelnemers hartelijk dank. Mooi om dit zo met elkaar te doen.
Groet, Pieter
