Dinsdag 15-07-2014 De dag van Elst,
We hebben vandaag een vroege start en waren om 5:00 uur al op de wedren. Meteen kan je zien dat de 40 kilometer de meest populaire afstand is. Op het bord voor de start lezen we dat 2974 wandelaars van de ingeschreven 46000 wandelaars niet op waren komen dagen. Als je denkt dat je daar iets van merkt heb je het mis, je staat daar in de rij die zich langzaam naar voren beweegd. Om 5:30 wordt ons polsbandje gescand en daarna ben je weg. Eerst in een grote stoet en daarna met iets meer ruimte wandel je de waalbrug over, op naar Lent, op ongeveer 6 km afstand. Daar is ook de eerste verzorgingspost. Al naar 3 kilometer zien we de eerste uitvaller staan. Jammer, gestoken door een wesp in de knie. Ook de ambulance heeft het nu al druk,met loeiende sirene en zwaailichten baant deze zich een weg door de menigte Het blijkt over een toeschouwer te gaan die s nachts iets te diep in het glaasje heeft gekeken. In Lent zijn de mensen vroeg opgestaan om ons toe te juigen. Door het dorp heen en daarna door naar Bemmel en vervolgens naar Elst. Een saaie lange weg die in schril contrast staat met de gezellige sfeer in de dorpen. In Elst staan wel Radio veronica en natuurlijk radio Gelderland. De reporter vertelt ons dat wandelen je geheugen vergroot. Om dit te bewijzen heeft deze man een mandje met boodschappen bij zich. Of we, na het zien, even kunnen vertellen welke boodschappen hij had gedaan. Ik loop voor de eerste keer mee, dus de conclusie is dat ik voor het effect nog veel meer moet gaan lopen. Een eind verder worden de wildplassers uitvoerig door de plaatselijk televisie gefilmd. Alles moet tenslotte worden vastgelegd, nietwaar? Op naar de 2de verzorgingspost waar we ieder ons ontbijt krijgen, zijn de eerste wandelaars die inmiddels blaren hebben gelopen. Een half uur later en een rol tape minder lopen we door naar Oosterhout. De weg is niet zo lang maar wel even saai. Het valt mij opdat er zo weinig wordt gepraat onderweg. Wel zien we dat Eric Hulsebos, zich inmiddels heeft opgewerkt als presentator en hij loopt, gevolgd door een cameraman, tussen alle wandelaars door. Als we omkijken heeft hij een slachtoffer gevonden, waarmee een klein woordje kan worden wisselen. Ruim voor Oosterhout begint echter de muziek weer te spelen en staan er steeds meer mensen langs de kant. Het is al bijna middag als we in deze plaats aankomen. Volop muziek, en uitgedoste mensen langs de weg. Oosterhout maakt werk van de 4 daagse.De complete gemeenteraad staat paraat en neemt het defilee af bij de vele groepen militairen uit binnen en buitenland die in de menigte meelopen. Verplicht zetten deze dan hun barret op en even in marstempo voorbij te marcheren. Daarna lopen ze weer hetzelfde door zoals elke ander wandelaar. Na Oosterhout komt de beroemde dijk, die de oorzaak was dat in 2006 de 4 daagse werd afgelast. Nog 10 kilometer te gaan geeft het signaalbord langs de weg aan. Doordat de zon vanmorgen achter de wolken is verdwenen, is de temperatuur gedaald naar zo'n 20 graden. Voor ons, wandelaars prima, maar voor de toeschouwers, mede door de wind, net ies te koud, laat staan voor de verkopers van gekoelde melk en frisdrank. De ijscoman staat met luide stem zijn waar aan te prijzen maar krijgt met zijn heerlijk en vers ook zijn waar niet verkocht. Nu nog de Waalbrug over en dan terug naar het centrum van Nijmegen, waar de massa menigte toeschouwers ons weer op staan te wachten. Nijmegen is weer ontwaakt en het feest weer begonnen. Om kwart vor drie lopen we de wedren op. Nog even de startkaart omwisselen en dan op naar een warme douche en de massage tafel. De EHBO kan ik vandaag gelukkig links laten liggen. Morgenvroeg zullen we weer vol goede moed aan de start verschijnen om de volgende 40 km te gaan verslinden.
Roze woensdag 18-07-2014
Vandaag hebben we een late start en moeten om kwart voor vijf ons bed uit. Het ontbijt staat zoals gebruikelijk al klaar en om 6:15 kunnen we starten. Veel wandelaars hebben deze ochtend iets gemeenschappelijks, de pijntjes. Druk wordt hier tijdens het wachten op de start over gesproken. Ik ben gisteravond flink onderhanden genomen door mijn zus die sportmasseur is. Volgens mij zat het tussen mijn zus en mij wel goed, echter na de ervaring van gisteravond den ik toch dat er mogelijk toch wat frustratie uit het verleden in de handen verborgen had. Ik kon ze teminste wel vervloeken, mar nu sta ik hier met een glimlach en zonder pijn te glimlachen. Had iedereen maar zo’n zus denk ik nu. Om half 7 zijn we weg. We lopen tussen de studenten door die duidelijk voor ons de hele nacht zijn opgebleven. Dat is ook wel te zien en aan de schorre stem ook te horen. De meeste komen niet verder dan te roepen " Je kunt het", alsof we daar opgewonden van raken. Maar het toont wel karakter en ik heb veel bewondering voor deze jongelui, omdat ze duidelijk meer moeite mee hebben dan wij. Het hoogtepunt zal vandaag Wijchen zijn. Het humeur is goed en we hebben er flink de pas in. Het zal wat warmer worden als gisteren, maar droog blijven. De voorspelingen zijn dat het morgen nog warmer wordt en vrijdag zal de temperatuur stijgen tot 30 graden of hoger. Onderweg zijn er voldoende voorzieningen en overal zijn waterpunten of worden flesjes water uitgedeeld. Na Nijmegen volgt er een lang eenzaam stuk. De A73 en dan richting Wijchen. Veel wandelaars lopen al wat ongemakkelijk, en langs de weg zie je de lopers verwoede pogingen doen om de verzuurde spieren toch wat los te krijgen. Volgens de officiele telling zijn er vanmorgen 713 wandelaars minder gestart als gisteren. Zonder problemen komen we aan in Wijchen, waar ze alles uit de kast getrokken hebben om de wandelaars te verwelkomen en zelf te genieten van het feest. De verzorgingsposten zijn prima ruim opgezet en prima ingericht. Na een half uur door dit feestgedruis gelopen te zijn lopen we het dorp uit richting Beuningen, waar ditzelfde, zij het nu iets kleiner nog eens wordt overgedaan, naar Weurt. De zon schijnt intussen behoorlijk en we proberen onszelf te beschermen met een creme en een pet. De weg naar Weurt is lang en zeker vanwege de warmte voor vele slopend. We genieten als we in de natuur komen en door de bomen in de schaduw kunnen lopen. We zijn blij dat we voldoende water bij ons hebben. In Weurt is het ook een groot feest en lopen de brug op langs de energie centrale. Een eind verder is de route omgeleid via de fietspad omdat daar Ambulance medewerkers druk bezig zijn met een iemand met hartproblemen. We weten dan nog niet dat het zwaarste stuk nu voor ons ligt. De waalkade. Daar veranderd het asfalt in kasseien. De liggen daar om verkeersremmend te werken. Ook vandaag doen ze flink hun best. Gelukkig hebben we geen blaren, maar alleen met vermoeide voeten, ben je blij dat ze de rest van Nederland geasfalteerd hebben. Onder de lopers vindt nu een natuurlijke scheiding plaats. Diegene die het moeilijk hebben gaan op de stoep lopen en de anderen vervolgen hun route via de weg. Er is ruimte genoeg voor ons. Maar alles is direct vergeten als je de binnenstad in loopt. Het feest is daar al in volle gang en ineens val je op als je geen roze aan hebt. De bocht om en het eind komt in zicht en zonder problemen lopen we om kwart voor 4 de wedren op. De 2de dag zit erop. Toch besluit ik om vanavond maar even bij mijn zus langs te gaan.
Donderdag 19-07-14 de 7 heuvelentocht.
Gisteravond ben ik na het lopen inderdaad langs de medische post gegaan. Niet dat ik daar niet bekend ben, ik heb daar al 8 jaar zelf blaren geprikt en andere wandelletsels verzorgd. Ze zagen me dan ook graag komen, om bij mij de blaren te mogen prikken. Maar toen ze na een grondige inspectie toch, teleurgesteld, moesten toegeven dat er geen enkele blaar te vinden was, heb ik ze bijgepraat hoe je deze ook kunt voorkomen. Nu staan we aan de start wat volgens vele de zwaarste dag zal worden. Moeder natuur zou ook meewerken met zeer warm droog weer. We hebben een vroege start en kunnen dus lang van de koelte genieten. Om half twaalf komen we aan in Groesbeek. “Zijn we er al” wordt uit het peloton wandelaars geroepen als we duidelijk omhoog lopen. “Nee riep een ander, deze heuvel hoort er niet bij”. We zijn deze morgen al een paar keer omhoog en omlaag gelopen, maar het ultieme moest nog komen. In Groesbeek is het groot feest, en heel druk met toeschouwers. De campers staan tegen elkaar geparkeerd en er staat een bord dat je er pas vanaf woensdag mag staan, vanwege de veiligheid. Vol verachting lopen we door de mensenmassa tot we op de verzorgingspost komen midden tussen de eerste twee heuvels. De buiten temperatuur is inmiddels opgelopen tot 28 graden en ik heb een zeemleren lap in mijn nek gelegd en een pet opgezet. Op de post moet een medeloopster gemasseerd worden om de verzuurde spieren een beetje los te krijgen. Opgemonterd en vol goede moed lopen we na een half uurtje weer verder. Net voor de derde heuvel ruiken we een stevige geur, die ons sterk aan hash doet denken. Op de wagen zien we dat we inderdaad gelijk hebben. De rokers roepen nog wat en lopen door, de derde heuvel op wat een zeer mooi beeld is omdat hier een bocht in zit. Waar je ook kijkt zie je mensen lopen Na de 4de heuvel blijkt ineens dat we van de 7 heuvelen weg af gaan en Groesbeek uitlopen. Het blijkt erg mee te vallen. Ik heb mijn schoenen nog aan en mijn neus is niet bevroren, maar gezellig is het daar wel en dat loopt een stuk plezieriger. We lopen door richting Nijmegen en komen rond half 4 aan op de wedren over de eindstreep. Deze dag is ook volbracht en we besluiten om nog even te blijven, om mee deinen op de muziek, want het echte dansen is voor ons vandaag niet meer weggelegd.
De 4de dag Vrijdag 20-07-2014 De intocht.
Gisteravond zij we de hele avond bezig gewest om kaartjes te bemachtigen voor een vroege start. Het zal vandaag 30 graden of meer worden. Om problemen te voorkomen mogen we een kwartier eerder starten. Veel vroeger kan helaas om organisatorische redenen niet. We staan precies om 6 uur bij de start en hebben besloten om vooral in de ochtend flink door te lopen. Hoelang we op de gezellige posten blijven zitten maken we maar geen afspraken, maar ja als je maar voor zes uur binnen bent. De lopen weer in dezelfde richting als de 2 voorgaande dagen. Ook de studenten staan weer paraat. Nu weer meer als gisteren, en volgens hun kunnen we het nog steeds. Aan de kratjes bier kan je zien dat zij het in ieder geval wel kunnen, wij moeten het vandaag nog zien te bewijzen. Volgens de borden lopen er nog iets meer als 40.000 geregistreerde wandelaars op het parcours. Ik loop nog altijd zonder blaren. De tape die op mijn been is geplakt is het enige bewijs van de heftige pijnen tijdens de massages. Deze tape moet vandaag zijn werk doen, om mijn lijmpfe te stimuleren de afvalstoffen sneller af te voeren. Hierdoor krijg je minder last van dikke voeten tijdens het lopen. Omdat ik dit jaar nog niet in een korte broek heb gelopen zal ik, ondanks de voorspelde hitte, dat ook vandaag niet doen. We lopen de Maasbrug over als ik merk dat er onder mijn voet toch een vervelend plekje is ontstaan. Tijdens een toiletpauze heb ik even de tijd om te kijken. Vervelend rood maar nog niet door. De sokken die ik aan heb zitten ook los om mijn voeten en besluit om een ander paar strakkere sokken aan te trekken. Na een half uur lopen verdwijnt de pijn. Op de volgende verzorgingspost vertel ik dat ik nergens last van heb. We lopen door Overasselt en dan blijkt hoe saai ondanks het mooie uitzicht, een dijk kan zijn. De temperatuur is gestegen tot boven de25 graden en is er geen enkele voorziening. Ik schat dat de dijk ongeveer 4 kilometer doorloopt tot de brug over de A73. 4 Lange slopende kilometers, waar alleen op het eind een waterpunt staat. Gedurende dit stuk hoor je niet veel meer als wat gemormel onder de wandelaars. Het is te druk en dit waterpunt houdt voor de wandelaars die door willen lopen ontzettend op. Vlak voor de brug staat onze verzorgingstent en overal liggen of zitten wandelaars in het gras. Met de woorden “nog eventjes en dan ben je bij de finish” wordt iedereen weer opgepept en na een kwartier gerust te hebben lopen we verder richting Linden. Een klein dorpje wat bekend staat aan de royale manier van wandelaars begroeten. Het hele dorp is versierd en duidelijk is het thema, ”het uitbeelden van liedjes”. Bijv “Let de sun shine” waarbij een grote zon is gemaakt. Simpel maar wel erg leuk om naar te kijken. We maken er een sport van om eerst naar de afbeelding te kijken en dan te raden om welk liedje het gaat. Zij de makkelijke en ik de moeilijke en daarom heb ik er geen enkele goed. Voor je het weet ben je de dijk helemaal vergeten. Jammer dat Linden zo klein is en voor je het weet loop je er alweer uit. We lopen verder naar Beers, waar mijn zoon langs de route staat. Ook voor hem is het de eerste keer dat hij de 4 daagse ziet en kijkt zijn ogen uit. Na een tijdje gezellig gebuurt te hebben loop ik door naar Cuijk. De medewandelaars zijn doorgelopen en wachten bij de volgende rustpost weer op. Het is 1 uur als we gezamenlijk over het ponton over de Maas lopen die door de militairen is aangelegd. Aan de andere kant is het stil. Door een luidspreker galmt een stem die aankondigt dat de leiding van de 4daagse heeft opgelegd de muziek uit te zetten langs de route uit solidariteit met de nabestaanden van de vliegramp boven de Oekraïne. De intocht moet sober verlopen. Ook zal er geen defilé worden afgenomen en zullen de officials niet op de tribune aanwezig zijn. Het is snikheet en de meeste wandelaars zijn moe. We hebben er op dat moment begrip voor, maar als we door Malden lopen slaat dit begrip binnen de wandelgroep om.
Steeds meer gaan er stemmen op dat dit een veel te zware maatregel is. De wandelmars begint op een dode mars te lijken. Er wordt geklapt als er toch iemand, al is het maar zacht, zijn muziek aan heeft staan. Om half 3 zijn we bij de laatste post van de wandelvereniging. In Malden passeer je de laatste controlepost en in feite ben je dan al binnen, alleen moet je nog 3,5 kilometer de intocht lopen. Deze post staat na deze post dus daar worden de 120 lopers van de Magnus wandelvereniging binnengehaald. Het is erg gezellig op de post, waar ook familieleden en bekenden van de wandelaars naar toe komen. Ik doe me tegoed aan de overheerlijke pannenkoeken die ze daar staan te bakken. Na een uur genoten te hebben gaan de stille stoet weer in en kom om 16:45 binnen. Het is nog snikheet en moet meer als een kwartier in de volle zon wachten voordat ik het wel verdiende kruisje krijg uitgereikt. Even nog de stempels halen voor mijn IML en wandelboekje en dan weer terug naar de Kloosterhof in Weurt. Zin om in Nijmegen te blijven is er niet.
Terug in het kloosterhof in Weurt staat het traditionele feestmaal al klaar en feesten we daarna nog door. Zaterdag staat om 10:00 uur de vrachtwagen klaar die de bedden op komt halen en om drie uur zijn we klaar en is de sporthal weer helemaal schoon.
Voldaan van een wandeltocht die me achteraf meegevallen is, maar waar vooral de intocht zwaar en een grote domper is geweest. Dankzij zo’n 50 vrijwilligers, in de sporthal en op de posten en de perfecte organisatie is dit evenement goed verlopen. We nemen we afscheid van elkaar en hiermee is de 98ste vierdaagse volbracht.
Piet van Rooij
